YIL 2008. Trabzon ‘un Of ilçesinin kaderini değiştirecek sihirli bir el kaymakam olarak atanır . Kısa zamanda çok yoksul  44  aile   ev sahibi olur. İlçede tespit  edilen 212 öksüz ve yetimin isteklerine göre bisiklet ,  bilgisayar  ,eğitim yardımı  , ev eşyası  ve kira yardımı yapılır. Anneleri ölmüş dedeleriyle  barakada yaşayan küçük yaştaki dört kız kardeşe ev tahsis edilir. Kurban Bayramı’nda 153  aileye gönüllülerin katılımıyla  kınalı koç hediye edilir. İlçede yaşayan 586  engelliye  insanca yaşayacakları alt yapı ve moral desteği sağlanır… Hizmet listesi devam ediyor… Sıra dışı bu idareciliğe  bir  tanım yapmak gerekirse  başlık  İNSANA DOKUNMAK olur. Bu kahraman kim dönemin Of Kaymakamı şimdi Tunceli Valisi Sayın Tuncay  Sonel  … Kutluyorum… 

 

İnsana dokunmak aklın kararlarına yüreğini katmaktır. İnsana dokunmak  sevgiyle , merhametle  , saygıyla , geleneksel değerleri yaşayarak , yaşatarak  herkesi   kucaklamaktır…

 

Aksi takdirde insanlara dokunamazsın… Unutursun… Unutulursun…

 

Unutmayalım ,   insana dokunmak , niyetleri güzel kılmaktır…Sevmek ,saymak , merhametle davranmak , iyi olmaktır…

 

İnsana dokunmak ; çocuklarla çocuk olmaktır…

 

İnsana dokunma ;  gençlerle genç olmaktır…

 

İnsana dokunmak ; yaşlılarla yaşlanmaktır…

 

Bunun içinde  güzel ahlak , bilgi sahibi olmak , kendi olmak…evde ,işte , okulda , hayatın her alanında…

 

Asansörde bir komşuyla karşılaşıyorum.

 

-Nasılsın  diyorum?

 

Sana ne niçin soruyorsun ?

 

-Allah iyilik versin , diyecektim de…örnekler çoğaltılır.

 

Bunda ne var?  Toplumsal  çözülme… Değerlerden uzaklaşma… Ön yargılarla  inançların gereğini , kutsal değerlerin davranışlarını  yaşayamamaya mahkum  olmak…Sadece şeytanı sevindirir…

 

Halbuki Allah’la kul arasındaki  itaat , inancını  ve üstün moral değerlerini  yaşamanın  çevreye verdiği  güzelliği  hep hissetmek  ve  görmek ne güzel olurdu…

 

Bu his , dokunuşların kaynağıdır. Bir çocuğun kalbini  beslemek ; yemek yedirmekten ve giydirmekten daha önemlidir. Sevgi , saygı ve merhametli bireylerin  yaşadığı aile cennettir…Toplum cennettir… ülkem cennettir…

 

Bu cennetin Mim Kemal Öke’nin  ifadesiyle :”Kınalı kuzuları “var… Engelliler… Ailelere ve devlete emanet. Her  ülkede sayıları o kadar fazla ki… Bunları korumak , eğitmek ,boyunlarını bükmemek…Onlara sevgiyle dokunmak…Tokatlının çoğu tanır Topçam Turizm firmasının ve çalışanlarının sahip çıktığı Aslan –şu anda çok hasta- , Koçaker Pasajı esnafının sahip çıktığı Serkan her  gün gelir sadece bir çay içer ve  televizyonda Kemal Sunal filmi varsa o gün çok mutludur…Yine Rahmetli Recep Yazıcıoğlu’nu her  gün kapıda bekleyen Yusuf …

 

Devletim ve aileler kınalı kuzulara çok güzel sahip çıkıyor. Maddi ve manevi dokunuşlarla onları hayata bağlıyor. Sabırla , sevgiyle… Hoşgörüyle…

 

İnsanlara dokunmak niyetleri güzel kılmaktır. Birkaç olumsuz örneğin esiri olmadan ön yargıları kırmaktır. Mahalle kültürünü yaşamaktır. Mahalle kültürü yaşarsa ; hasta komşu , çocuğu askere giden ,okul kazanan komşu , yoksul komşu ,  borçlu komşu , zengin komşu paylaşarak acıları azaltırlar, sevinçleri çoğaltırlar…. Mahalle çocukları cıvıl cıvıl , bütün kapılar onlara açık… Hele mahalle bakkalı…Artık yok…Kısmet Bakkaliyesi ne kadar sevimliydi…Bakkal Talip hastalara,   yaşlılara  her gün poşet poşet ihtiyaçlarını  götürürdü…Onlara dokunur sohbet ederdi…Hele çocuklara okuldu. Ellerindeki paranın tamamına  çikolata ,  sakız , içecek vermez  “Paranın yarısını da yarın harca “ diyerek onlara tutumluluk kültürünü öğretirdi…                Mahallenin emanetçisi idi…

 

Artık yok…mahallede üç market zinciri…Kapitalizmin  azgın dişleri…Dokunmuyor…Eziyor…Paran yoksa ekmekte yok…Ah !! Kısmet Bakkaliyesi… Ne kadar değerliymişsin…Çok özlüyoruz…

 

Halbuki  merkezi ve yerel yönetim , esnaf odaları ,sivil toplum kuruluşları  görev tanımlarını yerine getirebilselerdi ne güzel olurdu…

 

Şu anda   Of ‘ta ki  insanlara dokunuşlarını ve başarılarını Vali olarak atandığı Tunceli’ de devam ettiren;  Sayın Tuncay Sonel   hikayelerini  daha çok ilde yaşayabilseydik ne güzel olurdu…

 

NE GÜZEL OLURDU…

 

NE GÜZEL OLURDU…