Türkiye Cumhuriyeti kuruluşundan bugüne kadar büyük sıkıntılar ve buhranlar atlattı. Kurtuluş Savaşı, 2. Dünya Savaşı… Dünyanın Ekonomik krizler yaşadığı yıllar oldu 1929 Dünya ekonomik Buhranı, 1973 Dünya Petrol Krizi gibi. Türkiye 1980 li yıllara kadar ciddi bir şekilde fakirlik yaşadı. 1980 li yıllardan sonra ortaya konulan ortaya konulan yeni ekonomik modeller(liberalleşme) ile sanayileşme atılımları hızlandırıldı. Dış ticaret yapısı değiştirildi. Bu yeni değişimle birlikte köy, kasaba, küçük ilçe ve iller hızlı bir şekilde büyük şehirlere göç etmeye başladı. Her gidenin arkasından bakıldı ve geri dönmeyeceği bilindi. Köyler ve kasabalar boşalırken büyük şehirler çarpık kentleşmeye ve Gettolaşmaya başladı.

Son yıllarda ise İnşaat ağırlıklı bir büyüme programı izlendi. Ama unutulan bir şey vardı artan büyükşehir nüfusu nasıl doyurulacaktı ve boşalan köylerde kim TARIM yapacaktı? Yıl 2020 Covid-19 tüm dünyayı sardı. Sağlık sistemleri, ekonomik sistemler çöktü. Sağlık sistemi bir şekilde onarıldı fakat çöken ekonomik sistemler onarılamayacak şekilde büyük hasar aldı. Ve dünya nüfusu aç kalmakla karşı karşıya kaldı. Bilinen tüm sistemler dünya için en değerli şeyin tarım ve toprak olduğunu anladı. Savaşlarda, ekonomik krizlerde ve son olarak salgın hastalıklarda yeri doldurulamayan tek konu tarım olarak karşımıza çıktı.

Tarım Anadolu’nun antik medeniyetlerden günümüze kadar değişmeyen temel geçim kaynağı. Türk halkı fakirlik, acılar, sıkıntılar yaşadı fakat hepsi toprağı işleyerek atlatıldı. Kimi toprak ana dedi, kimi toprak baba… Toprak ekmek oldu, çare oldu dertlere deva oldu. İyi ama ne değişti? Şimdi deniliyor ki ‘bir karış toprağınız olsa da ekin ‘’Evet, öncelikle tarım yapmak içim toprak olmalı. Dünya da yeri doldurulamayan ve çoğaltılamayan tek şey toprak. Cumhuriyet tarihi boyunca tarım arazilerinin yaklaşık yarısını kaybettik. Sakarya ovasını sanayiye açtık şimdi Çankırı bozkırlarında tarım yapmaya çalışıyoruz. Tokat, Erbaa, Niksar’ı ve diğer ilçelerimizi göz önüne getirin. Tarım arazilerinde inşaatlar yükseliyor ve geri dönüşü olmaksızın ekip biçeceğimiz toprağı kaybediyoruz. Toprağımız olmazsa üretemeyiz ve aç kalırız.

HES projeleri nedeniyle derelerimizi sahiplendiler ve artık akmaz oldu yada yatağı değiştirildi. Akanlarına ise para yetmiyor. Ödenemeyen elektrik paraları sebebiyle sulama birlikleri kan ağlıyor. İcrayla uğraşıyorlar. Gübre fiyatları aşırı yüksek alsan sattığın üründen pahalı almasan toprak kan ağlıyor. Mazot fiyatları ise yanından geçilecek gibi değil. Maalesef ki acı gerçekler bunlar.

İnsanlar önce toprağından koparıldı. Sonra hayvancılık yok edildi. Şimdi ağlıyoruz. Peki, ne yapılmalı. Çiftçi, köylü parasal destek istemiyor. Ekilen toprağın ölçüsüne göre su, mazot ve gübre verilmesini istiyor. Bir de her köyün bir kooperatif gibi işletilmesini talep ediyor. Yani üretilen ürünlerin bu kooperatif eli ile satışın yapılmasını istiyor Çiftçi üretmek istiyor. Kafasını daha verimli ne üretebilirim ona yormak istiyor. Pazar konusunu kafasından silmek istiyor. Ürünün satılması konusu kooperatiflere bırakmak istiyor. Evet, Koronavirüs bize, üretimin ve üreticinin ne kadar kıymetli olduğunu bir kez daha gösterdi. İstediğiniz kadar paranız olsa dahi yurtdışına bağlı yaşayamazsınız. Dolayısıyla kendimize yeter olmak zor ama yeter olmak zorundayız.

Ve tapu parası(tarla parası) değil üretim parası verilmelidir.