Yıllar önce aslında çokta uzak olmayan zamanlarda insanlar genelde samimi dürüst ve güvenilirdi. Paylaşmayı ve yardımlaşmayı sever herkesin derdine ortak olup beraber yaşarlardı sevinçleri ve hüzünleri. Olmayınca yok demekten utanır bulmaya çalışır ve bulamazsa da başkasında alıp verirdi. Kökünü beğenmeyen dal ve dalını beğenmeyen meyve olgunlaşmadan çürür. Tıpkı günümüzde hiçbir şeyi beğenmeyen nesil gibi. Eski bayramlar, eski zamanlar, eski aşklar ve eski dostluklar hep dilimizden düşmeyen bunlar olmuş günümüzde. Artık hiçbiri eskisi gibi değil maalesef. Eskiler eskiden güzeldi demek özlem değil hasret kalmaktır aslında.  Eskiden kışlar soğukmuş sadece şimdi ise mevsimler değil insanlar soğuk. Ne çok eskimiz var demi tarihi geçmiş ayrılıklar, vadesi dolmuş yalnızlıklar..  Beraber içilen çaylar ve kahveler soğumuş yerine modernize dünyanın kapital düzeninde starbucks denen yerde samimiyetsiz soğuk kahveleri içilmeye başlanmış. Eskiden evlerde sıcak sobaların başında ailecek toplanır sohbetler muhabbetler edilir ve bazen de komşuların katılımıyla neşeler en üst zirvede olurdu. Çocukken en uzun yolumuz bakkala ve okula kadar olan yoldu şimdi ise sonu gelmeyen yolların içinde kaybolup gidiyoruz.

 

Bizler çocukken yollar bozuktu, arabalar bozuktu, musluklar-pencereler- kapılar bozuktu, ziller paralar bozuktu ama insan bozuk değildi. Eskiden insanlar sevilir eşyalar kullanılırdı şimdi ise eşyalar seviliyor insanlar kullanılıyor ve menfaat uğruna birbirinin kuyusunu kazmaktan kimse geri durmuyor.  Hep daha çok olsun hep biraz fazlası derken aslında bize kalmayacak bir dünya mücadelesinde yerimiz alıyoruz. Birken iki, üçken beş olsun diyor ve doymak bilmeyen gözlerle etrafa saldırıyoruz. İnsanlar birbirine ilaç olurken şimdi dert oluyor, Huzurevlerinde bırakılan yaşlılarımızın akıbetini hiçte umursamayan, çöpten ekmek bulmaya çalışan insanlara hiçte yardımcı olmayan, ay sonunu zor getiren insanlara hiçte merhamet etmeyen özgür yenidünya da gelenek-göreneklerimizi kaybetmiş bir şekilde ilerliyoruz. Varlığı yokluğu, cefayı çeken son nesil giderken yerine herşeyi olan ve yok demekten anlamayan bir nesil geldi. Vefa unutturulurken minnet edilmesi yaygınlaştırıldı.   Çok parası olmayan, lüks eşyaları bulunmayan, dolaplar dolusu giysisi yokken, ayakkabısı yırtık gezinirken bile mutlu olabilmeyi bilenler şimdi kaybolmuş bir vaziyette yoluna devam etmektedir. Gözü gönlü tok olmak yerine gözü aç doymak bilmeyenlerin arasında yaşamaya zorlanıyoruz.

 

Komşuda cenaze olursa eskiden televizyonlar kapatılırdı şimdi ise bir yanda cenaze varken diğer yanda düğünler yapılıyor ve üstelik yan yana iken yapılıyor. Kardeşlerimizle beraber yürürken şimdi aç kurtlarla yürüyoruz ne komik değil mi? Eskiler belki renksiz bir dünya idi ama özgür yenidünya ya göre çokta dürüst ve samimiydi. Eskiden lüks yoktu ama huzur çoktu. Şimdi ise her gün bir şeyin taksiti ve bir şeylerin masrafları derken tüketim toplumunun eşsiz bir parçası olduk. Modernize olmaya çalışırken öz benliğimizi yitirdik, başka ülkelere özenip onlar gibi yaşamaya çalışan özenti toplumuna döndük ne yazık ki! Her gün sahte gülümsemeler, yapmacık duruşlar, içi dışı her şeyi üzerimize giyilenler kadar yapay ortamlara maruz kaldık. Özgür yeni dünyanın görünmeyen yüzünde aslında ne çok kaybettiğimiz şeyler var ama kimsenin de pek umurunda değil bunlar.