Hayat aslında seyrettiğimiz bir filmin senaryosundan ibarettir. Bazı kahramanlar zamansız ölür bazı kahramanlarda sonsuza kadar yanımızda kalır. Hayatımızdan bir sahne eksilirken beklenmedik bir anda da yeni bir sahne eklenir. Zaten hayat eksilenler ve yolumuza devam ettiklerimizle bir anlam kazanır. Zamansız kaybettiklerimiz yaşamımızın unutulmaz bir parçası olurken hayatımıza yeni girenler de yol arkadaşımız olurlar.  Hayat dediğimiz ve içinde rol aldığımız yaşam nerden ne geleceği belli olmayan bir senaryonun bir parçası değil midir zaten?  Beklenmedik mutluluklar ve acı veren üzüntüler… Pişmanlıkların gölgesinde devam eden ama geriye gelmeyen ve yerine oturmayan kaybedilenler. Bir senaryo yazılır ve oynanmaya başlar. Kimileri çekip giderken kimileri de yola devam eder. Kazanırız, kaybederiz, refah içinde yaşarız veya kıt kanaat geçiniriz. Öyle bir hayat ki sahnesi ve rolü ne zaman biter belli olmaz. Kimileri vefayı bilir gitmez, kimileri de yapılan iyilikleri göz ardı ederek çekip gider hayatımızdan. Geriye kalan yaşattığımız anılardır belki de. Bitmek tükenmek bilmeyen hırslarımıza yenik düşeriz. Sonu gelmeyen ihtiraslarımızın kurbanı oluruz.

 

Doymadan kazanmak isteriz kazandıkça bencilleşiriz. Egolarımız sevindirir insanları üzeriz. Bazen de ‘’keşke’’  demek için her şeyin çok geç kaldığını görür ve pişmanlıklarımızla yaşarız.  Ahde vefayı bilmeden insanları kırabilir ve üzeriz. Her şeyi göz ardı ederek ‘’ben oldum’’ havası içine bürünür ve geçmişimizi unuturuz. Bizden beklentileri olanları yüz üstü bırakır gideriz ve geride kalanları hiç olmamış gibi yaşarız. Vicdan muhasebesi yapmak bile istemeyiz çoğu zaman çünkü biz kendimizi en iyisi zannederiz olduğumuz statünün. Bilinmez nedendir yaşadığımız dünyamız büyüdükçe gözümüze küçük gelir hep doğduğumuz köy, kasaba, ilçe, merkez ve daha büyük yerleşim yerleri derken dünya ya açılır yeni yerler görür ama yine de gözümüze hep küçük gelir yaşadığımız hayat. Elimiz de bir şans olsa gezegenleri dolaşırız oda yetmez ise evrene açılırız. Hep daha çok diyerek tükettiğimiz ömür vakit saat dolduğun da biter tıpkı bir dizinin final yapması gibi. Geriye dönüp bakacak kadar vakit bile kalmaz hayatımız da çünkü geriye bakacak kadar vakit ayırmadık yaşamımızda…

 

Dünyamız bize yetecek kadar varken biz yeni dünyalar istiyoruz, yaşadığımız gezegen de bir çok ırk varken biz uzaylıları bekliyoruz. Elimizdekilerin kıymetini bilmeden daha yenisini alıyoruz, eskitemediğimiz eşyaları moda akımına kapılarak bir köşeye atıyoruz ve yenisi için sıraya giriyoruz. Başladığımız noktayı yıllar sonrasın da hiç hatırlamazken hep başkalarını konuşup onları üzüyoruz. Kimse benim şu yanlışım var diyemiyor başkalarının yanlışlarını ortaya çıkarıp sergi yapar gibi sergiliyor. Ben merkezli yaşayıp bencilce davranıyoruz. Dünya Bir Oyun Sahnesi’dir ve bir gün herkes aynı toprağın altında buluşacak. Orada yanımıza ne son model arabalarımızı alabileceğiz nede dünya hayatı için kazandıklarımızı. Bizimle gelen hiç bir şey olmayacak ve ne gariptir ki annemizden doğarken nasıl çıplaksak aynı toprağın altına girdiğimizde de  yine aynı şekilde olacağız. Vakit saat dolmadan önce senaryo bitmeden sahnede kalabildiğimiz zamanları vicdanımız ışığında doğru bir şekilde yaşamalıyız ve önce kendi yanlışlarımıza bakıp sonra başkalarını eleştirmek yerine uyarmalıyız. Doymayı bilmeli ve haddinden fazlası için mücadeleyi bir kenara atmalıyız.