Pandeminin gölgesinde okullarımız ve üniversitelerimiz açıldı. Hayırlı olsun… Sağlıkla olsun…

 

Amerika Birleşik Devletleri’nde yayınlanan bir yetenek yarışmasına, kelebek kadar ömrü olan, kanserle mücadele eden bir genç kız katılır. Bir kaç dakika bile olsa yeni havayı teneffüs eder…Yüzlerce seyirci ve jüri önünde şarkısını söyler. Bütün salon ayakta, dört jüri üyesinin evet demesiyle turu geçer. Salondan hastaneye gitmek için çıktığında kollarını açarak avazı yettiği kadar bağırır: ”Başardım… Başardım…”Evet, birkaç dakikalığına kanseri yenmişti… Acılarını yenmişti... Çünkü başarmıştı… Başarmıştı…

 

Çünkü başarmak; hayata  bağlanmak için en büyük ihtiyaçtır…

Çünkü başarmak; iyiye, güzele, doğruya ulaşmanın tek adresidir…

Çünkü başarmak; maddi ve manevi kazanımların verdiği mutluluktur. Kelebek kadar ömrün olsa da…

 

O halde başarının sırrı nedir?

Tek cevap: Kendine karşı dürüst olmak…

İnanmak ve harekete geçmek… Sosyalleşmektir…

Sisteme ve yönteme süreklilik kazandırmaktır.

Ama nasıl? Okul kültürünü yaşayarak, yaşatarak…

Bilgiyi kültürle kaynaştırıp araştırma ve uygulamanın temeli yaparak…

 

Okul kültürü nedir? Eğitimde, 1750 yılından beri uygulanan bu kavram; eğitim-öğretimde sistem ve yöntem olarak kararlı ve tutarlı olmaktır. Sistemi değiştirmeden yeni şartları ve ihtiyaçları yönteme  ilave ederek başarıyı artırmaktır…

 

Eğitimin bir amacıda bilgi ve kültürü sürekli kılarak, okullara kimlik kazandırmaktır… Kuruluş, amaç ve başarı… Çınar ağacı gibi mezunların gurur tabloları ve anıları… Mezun buluşmaları… Pilav günleri…

 

İki örnek: Tokat Gazi Osman Paşa Lisesi 1884 yılında üç yıllık rüştiye olarak açılır. 1953 yılında bu günkü vasfını kazanır. Başarıyla, gururla binlerce mezun verir… Her biri siyasi, askeri, idari ve özel  iş hayatında güneş olur…  Ama  sistemi koruyamadık, ruhuna sahip çıkamadık…  Klasik eğitim, modern eğitim, ikili, onlu, yüzlü not sistemi… Fen, matematik, edebiyat kol seçimi kuralları devam edemedi…  Yine de mutluyum çünkü, Türkiye’de ki 100 tarihi okul içinde 14 sırada olan  şahaserde, efsane öğretmenlerimizle, okul kültürü havasını 1966 yılında abim merhum  Y. Sami Akın, 1972 yılında ben, 1994 ve 2001 de sevgili kızlarım Zuhal ve Sevgi, 2015 yılında sevgili torunum Ahsen Beste mezun olarak teneffüs ettik… Tam 49 yıldır her nesil…  Süreklilik ve başarı… Yıllar içinde lisemizde çalışan bu başarının mimarı 16 öğretmen Gaziosmanpaşa Üniversitesi’nin akademik ve idari kadrosuna dahil oldular…

 

İkinci örnek: Fen liseleri… Sistemi ve yöntemi koruyamadık… Siyasi emellere kurban ettik…

 

Ülkemizde, Fen liseleri Milli Eğitim Bakanlığı, Orta Doğu Teknik Üniversitesi ve ABD’den vakıf ve bir üniversite ile protokolle kurulur. Ankara’da 1964 yılında dört yıllık karma ve yatılı olarak eğitim ve öğretime başlar. Amaç matematik ve fen alanında üstün yetenekleri yetiştirmektir. Sadece 96 öğrenci alır. Bakanlığın en seçkin öğretmenleri buraya alınır. ODTÜ akademik destek verir. Okulun sağladığı başarıdan rahatsız olan ABD 1968 yılında desteğini sonlandırdığını bildirir. İlk 2800 mezunu  gençler üniversite sonrası yıllar içinde, akademik, teknik, idari ve sağlık alanında çok önemli hizmetleri verirler…  Sonra ne oldu? Fen liseleri, üniversite alt yapısı olmayan yerde açılamaz hükmüne rağmen bu gün ülkemizde devlete ait 310 Fen lisesi var. Altısı Tokat’ ta… İlk elli başarısında beşi yok… Üniversiteyi kazanma oranı çok düşük….

 

Hazin… Unutmayalım başarı; bilgi kültür ilişkisi ile olur… Okullarımızın ruhunu, sistemi ve yöntemi   sık sık değiştirerek yok etmeyelim. Acilen eskiye dönelim ya da 7 bölgeye birer Fen lisesi….

 

Çünkü bu çocuklar ve gençler bizim...

Bu çocuklar ve gençler bizim geleceğimiz…

Bu çocuklar ve gençler bizim ışığımız…

Bu ışıkta hep aydınlansak ne güzel olur…

 

NE GÜZEL OLUR…

NE GÜZEL OLUR…