Tokatlı Gürel Usta 61 yıldır terzilik yapıyor

Terzilik bir zamanların en gözde mesleğiydi.

Tokat’ta yaşayan 87 yaşındaki Gürel Pazarlı kendi tercih ettiği mesleğinde 61 yılı geride bıraktı. Bundan 61 yıl önce başladığı mesleğini ilk günkü aşkla yapmaya devam eden Gürel Pazarlı terzilik mesleğinin bir dönemin en iyi mesleklerinden biri olduğunu söyledi.

Gelin şimdi onun hikayesine kulak verelim.

“Çok emek verdim bu mesleğe. Hiçte pişman olmadım. Pişmanda değilim. Zevk ile yaptım bu sanatı. Allah’a kurban olayım hiçte pişman olmadım. Niye? Dükkanımı, evimi, arabamı bütün iğne ile, terzilik ile uğraştım, çalıştım yaptım. Sene 50-51. İlkokul mezunuyum. Okulu bitirdim. Dayımın yanına terziliğe geldim. Böyle devam etti. Çalıştık. Çıraklık, yelek dikme, pantolon dikme, takım elbise dikme derken askerlik vaktimiz geldi. 24 ay askerliği yaptıktan sonra geldik, Yine terzilerimize devam ettik dayımızın yanında. Dayımız ayrıldı. Dükkanı bana bıraktı ve ben böylecene sene 62’den sonra bu işe dükkan sahibi olarak devam ettik. Çocuklar okumazsa, okuyacak, okutacak durum yoksa. Babama maddi durumu iyi değildi, okutmadı. Halbuki ilkokul şeklim çok güzeldi. Üçten beşe kadar okulun mümessiliydim, kooperatif bendeydi, hiç karnemde orta diye bir şey görmedim ama nasip terzilikmiş.

Türkiye’de öyle bir ortam vardı ki çocuk okumuyorsa ya terzilik en iyi sanat, ya berberlik. Ondan sonra işte demircilik, yemenicilik, hevecilik. Bunlar hep meslekti o günler için ki; o gününün en iyi mesleği de terzilikti. Terzilik zor, göz şeyi olsun, yapar, çalışır dediler işte. Nasibimiz buymuş bu zamana kadar hiç başka bir şey de yapamadık. Bunun haricinde neye atılıyım dediysem olmadı, Yani terzilik haricinde hiçbir şeye cesaret edemedik ve bundan başka da nasibimiz yokmuş demek ki.

Bugün bir kimse çırak bulamıyor. Ben o zaman 6 kişi çalıştırıyordum. Çırak da herkesin çocuğunu almıyorduk. Niye? Tatil oldu muydu hep dostlar -Gürel çıraklığa gelsin. Dükkan zaten altı kişi çalışıyor. Bir de ben yedi kişi. üç dört’te çırak olsa hesap et yani. Yani 80’lere kadar terzilik çok muteberdi, çok parlak günlerim geçti terziliklen. Hiç, gece saat 2’lere kadar çok çalıştım. Niye ben bu vaziyette çalışıyorum demedim. Niye? Zevkle çalıştım. Benim hiçbir şeyim yoktu. terziliğe başladım, Şu 100 lira sana sermaye şu hediye olsun diyenim olmadı. Çalıştım,
bir sene çalıştım kira verdim 65’te kuyumcular bin liram varken 20 bin liraya dükkan aldım. Çalıştım ödedim. YeSe evlerinden 350 metrekare bahçenin içinde evimi aldım. 75’te arabamı aldım. 124. O zamanlar Tokat’ta beni herkes 124’cü bilir. Ondan sonra yani böyle günümüz geçti. Çok çalıştık hiç bir zaman da demedim ki ben pazar çalışıyorum cumartesi çalışıyorum demedim. Zevklen çalıştım. Allah bin bereket versin. Çocuklarımızı büyüttük, belli bir yerlere getirdik.

Yani şimdi İstanbul’da kumaşçılarım, Allah bin kere razı olsun, kalanlara uzun ömür, ölenlere Allah rahmet eylesin. Sivas Gürün’den arkadaşlarım vardı kumaşcım, kardeş gibiydik böyle, 10 top, 15 top birden alırdık kumaşı. Senet, bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz, dokuz, on, onbir, oniki yetmedi, bir, iki, üç, faiz yok bilmem nesi yok o zaman. Yani o günkü esnaflık dünyada hiçbir yerde kalmadı yavrum. On sene içerisinde ki esnaflar bıraktılar, Daha kumaşı getirip de takım elbiseyi diktirecek adam terzi bulamaz. Niye? 20 sene oldu daha şu çocuk çırak olsun diyen bir çocuğu Terziliğe getiren kimse yok. Yani herkes rahatlığı seviyor, herkes kolayı seviyor.”